Kategoria "Pathfinder"

Tyle udało się zebrać pieniędzy Druhnom i Druhom ze Szczepu Drużyn Warszawskich! Łączna kwota (przy obecnym kursie € do PLN oscylujący w granicach 4,20) daje 370 €. Jeśli 1 € = 1 🍌 dziennie przez cały miesiąc to wszyscy razem przyczyniliśmy się do tego, że aż 30 dzieci z Bangladeszu będzie dostawało 1 🍌 dziennie przez cały rok. Może to nie zmieni całego świata, ale na pewno zmieni świat tych dzieci! WARSZAWSKIE SIEKIERKI SĄ DUMNE Z TEGO, ŻE MOGĄ BYĆ CZĘŚCIĄ TAKIEGO PROJEKTU ! Projekt trwa do 30.05.2018, jeśli chcesz – możesz wesprzeć go osobiście przelewając środki na rachunek organizatora. Link do akcji: https://zha.org.pl/bananaprojekt/

W tegoroczne ferie zimowe cały nasz szczep wybrał się do Zakopanego na zimowisko. Był to szczególny wyjazd, gdyż po raz pierwszy wspólnie jako cel podróży obraliśmy góry. Także wokół nich skupiona była cała tematyka zimowiska. Już od samego przyjazdu mieliśmy okazję doświadczyć, jakie wyzwania nas będą czekać przez następny tydzień, kiedy to szliśmy z dworca do kościoła pod górkę z bagażami. Było ciężko, ale gdy dotarliśmy na miejsce, wszyscy odczuwali satysfakcję. Nie było jednak dużo czasu na odpoczynek, gdyż już niedługo po tym wyruszyliśmy na nasze pierwsze wyjście – na Gubałówkę. Wejście na nią było trudne, parę razy zsuwaliśmy się w dół, ale było przy tym mnóstwo zabawy, więc nikt nie narzekał. W ciągu następnych dni wybraliśmy się w takie miejsca jak Kalatówka, góra Nosal, a także na nasze najbardziej wyczerpujące wyjście, które trwało osiem godzin – na Przełęcz miedzy Kopami. Na szczycie owej Przełęczy odbyło się też ślubowanie nowej harcerki, która przeszła do nas od zuchów – Katii. Był to wzruszający moment w pięknej scenerii. Odwiedziliśmy także miejscowe muzeum harcerstwa, gdzie mogliśmy poznać historię początków założenia tej organizacji na ziemiach polskich oraz postacie, które tego dokonały. Tematy naszych nabożeństw również były typowo górskie. Podczas porannych omawialiśmy historie różnych postaci biblijnych, które miały miejsce na górzystym terenie , p. Mojżesza lub Eliasza. Wieczorami natomiast słuchaliśmy o Jerzym Kukuczce – wybitnym polskim himalaiście i odnosiliśmy wydarzenia z jego życia do nas samych i naszych relacji z Bogiem. Poznaliśmy też wiele nowych górskich piosenek. Podczas zimowiska rozwijaliśmy też nasze plastyczne talenty podczas artystycznych warsztatów, gdzie robiliśmy wiele ciekawych prac m.in. string-art. Z okazji Walentynek zorganizowaliśmy „Randkę w ciemno”, gdzie można było znaleźć swoją drugą połówkę (oczywiście tylko w ramach zabawy ?). W wolnym czasie chodziliśmy natomiast na pobliską górkę tam spędzaliśmy godziny zjeżdżając i bawiąc się. Był to wspaniały czas, jeszcze bardziej mogliśmy się poznać i zintegrować, odpocząć od codziennych problemów i na chwilę znów stać się beztroskimi dziećmi. Wszyscy byli niepocieszeni, gdy nadszedł czas powrotu do Warszawy.

21 stycznia minęło dokładnie 5 lat od założenia naszej drużyny harcerskiej w Warszawie!!! Nie sposób było nie świętować takiej okazji! Do Warszawy zjechało się wiele Pathfindersów z całej Polski oraz inni goście. Jak to mamy w zwyczaju przy okazji różnego typu ważnych dla nas wydarzeń, postanowiliśmy się po raz kolejny aktywnie zaangażować w życie zborowe i poprowadzić sobotnie nabożeństwo, za które były odpowiedzialne zuchy. Nasz zespół za to pięknie poprowadził pieśni. Po obiedzie rozpoczęliśmy wspólne świętowanie od gry terenowej. Podzieleni na grupy, wyruszyliśmy w poszukaniu punktów, które znajdowaliśmy przy pomocy programu WhereYouGo. W poszczególnych miejscach ukryte były zagadki. Po rozwiązaniu 5 z nich w aplikacji pojawiła się jeszcze jedna lokalizacja – dodatkowa strefa z nagrodami. Okazał się nią być stary tapczan, w którym były ukryte pamiątkowe przypinki z wydarzenia. Po powrocie z mrozu mieliśmy możliwość chwilę odpocząć i rozgrzać się przy ciepłej herbacie lub kakao. Następnie postanowiliśmy zakończyć dzień sobotni uwielbieniem Boga. Nasze nabożeństwo było skupione wokół śpiewu na cześć Pana. Obejrzeliśmy krótkie kazanie autorstwa Marka Micyka, w którym przekazuje nam, byśmy ciągle szukali dalej i więcej, byśmy pogłębiali naszą wiarę i wzmacniali więź z Bogiem. Wysłuchaliśmy też gawędy o tym, że Bóg się o nas troszczy i nie oczekuje od nas niczego w zamian, nawet jeśli my mamy czasem jakieś wymagania odnośnie jego. Kolejnym punktem programu była zabawa w kalambury. Podzieliliśmy się na 8 drużyn. Każda z nich losowała hasła i pokazywała je przed resztą. Ta grupa, która najszybciej zgadła, zdobywała punkt. Przy grze było dużo zabawy i śmiesznych scenek. Następnie odbyła się kolacja, na którą dużo osób przyniosło coś pysznego do przekąszenia. Były też torty i dmuchanie świeczek. Był to czas, kiedy mogliśmy swobodnie ze sobą porozmawiać, nacieszyć się swoją obecnością, pośmiać się razem. Po najedzeniu się odbył się teleturniej pt. „Kocham Cię Siekierko”, który polegał na sprawdzeniu wiedzy uczestników o warszawskim szczepie. Do zadań zaliczały się: głuchy telefon, uzupełnienie tekstu z wiadomościami o drużynie, śpiewanie maksymalnej ilości wersów danej piosenki, zgadywanie tytułów poszczególnych piosenek, a także zagadka matematyczna. Po zakończeniu zabawy odbyło się przyrzeczenie nowej druhny wstępującej do szczepu – Julii Stachurskiej. Jak to mamy w zwyczaju, zrobiliśmy pewnego rodzaju intrygę, by kandydatka nie spodziewała się tego i było to dla niej wielką niespodzianką. Resztę wieczoru i noc spędziliśmy na grze w najróżniejszego rodzaju planszówki, a następnie położyliśmy się spać. Rano po dniu i nocy pełnych wrażeń rozjechaliśmy się do domów wspominając wspólnie spędzone chwile.

W drugiej części nabożeństwa aktywnie udzielała się młodzież z warszawskiej adwentystycznej drużyny harcerskiej, która akompaniowała w pieśniach zborowych na instrumencie klawiszowym, skrzypcach i gitarze. Przed kazaniem dzieci miały okazję wysłuchać specjalnie przygotowanej dla nich historii o dziewczynce o imieniu Ellen, która wieku 9 lat została poważnie zraniona kamieniem. Mimo tego traumatycznego wydarzenia, które spowodowało, że ukończyła jedynie 3 klasy szkoły podstawowej, Bóg miał dla niej wielkie plany. Otóż w przyszłości Ellen odegrała wielką i doniosłą rolę w rozwoju ruchu adwentowego. Spod jej pióra wyszyło wiele książek i publikacji, które czytane są po dziś dzień. Później odbyła się uroczystość błogosławienia czwórki małych dzieci: Eryka, Anielki, Hani i Kuby. Przed kazaniem zgromadzenie wysłuchało pieśni solowej wykonanej przez Grażynę Szambelan. Słowa pieśni mówiły o tym, że wszyscy jesteśmy dziećmi Boga, Króla Wszechświata, czyli książętami i księżniczkami. Tekst wprowadzający do kazania został zaczerpnięty z Ps 127,3: „Oto dzieci są darem Pana, podarunkiem jest owoc łona”. Kazanie wygłosił pastor Zbigniew Makarewicz. Pastor na początku przyznał, że widok dzieci w kościele nieustannie napawa go wzruszeniem. Dodał też, że dziękuje Bogu za dar rodzicielstwa, gdyż dzięki temu doświadczeniu, inaczej patrzy na Boga i na Biblię. Dzieci charakteryzują się prostotą, autentycznością i szczerością. Mówca sprzeciwił się postrzeganiu kościoła, jak miejsca zarezerwowanego jedynie dla świętych o surowym spojrzeniu, dla osób zachowujących zawsze powagę i pozbawionych wszelkiej spontaniczności. Pastor stwierdził, że kościół to miejsce otwarte dla wszystkich, a w szczególności dla dzieci, co potwierdzają słowa ewangelii zapisane w Mat. 19,13-15: „Wtedy mu przyniesiono dzieci, aby włożył na nie ręce i modlił się; ale uczniowie gromili ich. Lecz Jezus rzekł: Zostawcie dzieci w spokoju i nie zabraniajcie im przychodzić do mnie; albowiem do takich należy Królestwo Niebios. I włożył na nie ręce, po czym odszedł stamtąd”. Kaznodzieja zwrócił uwagę na pewien niezwykle interesujący wiersz w Biblii zapisany w Ps. 8,2, przytaczając różne polskie przekłady tego fragmentu, na przykład z Biblii Warszawskiej, Gdańskiej, Brzeskiej, Warszwsko-Praskiej i Poznańskiej. Szczególnie zaintrygował go przekład Biblii Poznańskiej, w której dzieci przyrównane są do twierdzy. Pastor powiedział, że według Biblii w dzieciach kryje się wielka moc, ponieważ bez dzieci kościół skazany jest na wymarcie. Mówca wskazał również na tekst z 5 Mojż 6,4-7: „Słuchaj, Izraelu! Pan jest Bogiem naszym, Pan jedynie! Będziesz tedy miłował Pana, Boga swego, z całego serca swego i z całej duszy swojej, i z całej siły swojej. Niechaj słowa te, które Ja ci dziś nakazuję, będą w twoim sercu. Będziesz je wpajał w twoich synów i będziesz o nich mówił, przebywając w swoim domu, idąc drogą, kładąc się i wstając”. Pastor zwrócił uwagę, że fragment ten mówi o tym, jak wielka odpowiedzialność spoczywa na rodzicach, dziadkach, babciach, wujkach i ciociach. Otóż powinni oni dokładać wszelkich starań, by przedstawiać dzieciom właściwy obraz Boga, tak by mogły one poznać Boga i służyć Mu z całego serca. Paczini fot. Łukasz Słociak