Kategoria "Aktualności"

W wieku 91 lat zmarł Stanisław Dąbrowski, wieloletni przewodniczący Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego w Polsce oraz wykładowca w Wyższej Szkole Teologiczno-Humanistycznej im. Michała Beliny-Czechowskiego w Podkowie Leśnej. Stanisław Dąbrowski urodził się 3 stycznia 1925 roku w Dubnie, na Wołyniu (dzisiejsza Ukraina). Podczas okupacji hitlerowskiej, aresztowany i osadzony w obozie, z którego zbiegł. Następnie powtórnie zatrzymany i wywieziony na przymusowe roboty do Niemiec, gdzie przebywał aż do wyzwolenia przez armię amerykańską. Po powrocie do kraju zamieszkał w Łodzi, gdzie pracował jako urzędnik w Izbie Skarbowej. W latach 1947-1953 był skarbnikiem Diecezji Południowej. W latach 1954-1965 pełnił funkcję sekretarza i skarbnika Zarządu Centralnego Kościoła. W roku 1957 reaktywował działalność Wydawnictwa „Znaki Czasu,” kościelnej oficyny wydawniczej założonej w 1921 roku. W latach 1957-1959 był aktywistą i starszym zboru warszawskiego, a w okresie 1964-1965 pełnił funkcję duszpasterza tegoż zboru. Był także członkiem Komitetu Wykonawczego Wydziału Północno-Europejskiego Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego oraz członkiem wielu komisji międzynarodowych. Reprezentował polski Kościół na sesjach Generalnej Konferencji w San Francisco, Detroit, Atlantic City, Wiedniu, Dallas i Nowym Orleanie. W latach 1965-1988 pełnił funkcję przewodniczącego Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego w Polsce. Po zakończeniu tej służby pracował m.in. jako wykładowca w Wyższej Szkole Teologiczno-Humanistycznej im. Michała Beliny-Czechowskiego. Piastował również funkcję starszego zboru w Podkowie Leśnej. W dorobku autorskim Stanisława Dąbrowskiego znajduje się kilkadziesiąt publikacji książkowych i blisko tysiąc artykułów publikowanych w prasie krajowej i zagranicznej. W 1972 otrzymał on tytuł doktora honoris causa Andrews University w USA. Rodzinie pogrążonej w żalu pragniemy złożyć wyrazy głębokiego współczucia wraz z życzeniami spotkania się z bratem Stanisławem Dąbrowskim w Domu Bożym. Pogrzeb brata Stanisława Dąbrowskiego odbędzie się 8 września o godz. 15.00 w Warszawie na Cmentarzu Ewangelicko-Reformowanym (ul. Żytnia 42 źródło: adwent.pl

Sobotnie nabożeństwo jest dla Adwentystów najważniejszym ze wszystkich cotygodniowych zgromadzeń Kościoła. Jest szczególną radością spotkania z Bogiem w święty dzień Sabatu. Sobota jest dniem poświęconym dla Boga, który Bóg wyróżnił, pobłogosławił i uczynił świętym po dziele stworzenia (Rdz. 2:2-3), a potem upamiętnił na wieczność własnym palcem w przykazaniach Dekalogu (Wyj. 20:9-11), jako siódmy dzień tygodnia – dzień odpoczynku człowieka. Dlatego posłuszni Bożej woli zgromadzamy się w tym dniu, aby chwalić naszego Stwórcę i Odkupiciela w duchu uwielbienia i dziękczynienia za Jego miłość i zbawienie, karmić się Słowem Bożym i uczyć o Bogu, przyjmować Bożą łaskę, błogosławieństwa i dary Ducha Świętego, nowe siły duchowe do prowadzenia życiowej walki, spełniania woli Bożej i naszego posłannictwa, a także, aby modlić się i budować braterską społeczność w Jezusie Chrystusie. Sabat i nabożeństwo sobotnie zajmują szczególne miejsce w życiu Adwentystów. Udział w nabożeństwie, w którym wspólnie oddajemy cześć wiekuistemu Bogu, są dowodem naszej miłości do Niego oraz posłuszeństwa Jego woli i przykazaniom (Jan 14:15.21,15:10; 1 Jana 3:24; Jakub 2:10-12; Mat. 5:17-18; Hebr.4:9; Izaj. 66:22-23). Ponieważ Adwentyści wierzą, że święty dzień Sabatu jest darem Boga dla człowieka (Mar. 2:27), szczególnym czasem przeznaczonym na spotkanie ze Stwórcą i Zbawicielem, a także obietnicą Jego błogosławieństwa (3 Moj. 26:2-5), zapraszają na to spotkanie również osoby nie będące adwentystami. I wiele takich osób przychodzi na nasze nabożeństwo, pragnąc nas poznać, otrzymać duchowy pokarm i doświadczyć Bożej obecności. Sobotnie nabożeństwo rozpoczyna się o godz. 9.30 i trwa do ok. godz.12.00. Podzielone jest na dwie części. Pierwszą część rozpoczyna wspólna uroczysta pieśń dziękczynna i uwielbiająca Boga, odczytanie fragmentu Pisma Świętego oraz wspólna modlitwa, w której jedna osoba spośród wiernych dziękuje w publicznej modlitwie Bogu za miniony tydzień, prosi Go o błogosławieństwo dla zgromadzenia oraz o obecność i prowadzenie Ducha Świętego. Po modlitwie zgromadzenie śpiewa drugą pieśń, która rozpoczyna część nazwaną Szkołą Sobotnią, czyli czas przeznaczony na dzielenie się doświadczeniami ewangelizacyjnymi i misyjnymi przez usługującego pastora lub doświadczeniami osobistej wiary przez wiernych, oraz studium Słowa Bożego. Studium Pisma Świętego w Szkole Sobotniej jest jedną z najważniejszych części nabożeństwa – słusznie nazywana jest „zborem uczącym się” – gdzie wyznawcy, zwykle podzieleni w mniejsze grupy, rozważają określone zagadnienie Słowa Bożego pod przewodnictwem nauczycieli Szkoły Sobotniej. W ciągu trwania tego studium, uczestnicy rozmawiają, dyskutują, zadają pytania, analizują, wyjaśniają, dzielą się swoimi spostrzeżeniami i wiedzą na dany temat, dzięki czemu mają okazję nie tylko poszerzyć swoją wiedzę biblijną, lepiej poznać Bożą wolę, lecz także zrozumieć działanie Boga w historii i własnym życiu. W studium biblijnym Szkoły Sobotniej uczestniczą także przyjaciele Kościoła i inne zainteresowane osoby, które odwiedzają nas, aby bliżej poznać nauki Pisma Świętego. „Szkoła sobotnia stanowi ważną gałąź pracy misyjnej nie tylko dlatego, że przekazuje ludziom znajomość Słowa Bożego, ale dlatego, że rozbudza w nich miłość do świętych prawd i pragnienie studiowania ich dla siebie. A ponad wszystko uczy ich, jak regulować życie świętymi naukami (Counsels on Sabbath School Work, s. 10-11). Wspólna pieśń i modlitwa dziękczynna za Boże Słowo kończy pierwszą część nabożeństwa sobotniego. Drugą część nabożeństwa rozpoczyna również pieśń, odczytanie fragmentu Pisma Świętego oraz wspólna modlitwa zgromadzenia. Głównym punktem tej części, a zarazem i całego nabożeństwa, jest kazanie wygłaszane przez usługującego pastora. Kazanie to nic innego jak zwiastowanie Słowa Bożego, które opowiada o Bożej łasce, miłości i sprawiedliwości, o Bożym pojednaniu i przebaczeniu, nawołuje do pokuty i nawrócenia, przekazuje wolę Bożą, a nade wszystko składa świadectwo o Jezusie Chrystusie (Jan 5:39) – Bożym Baranku, który jest centralną postacią Starego i Nowego Testamentu. Dlatego Słowo Boże, będące środkiem przez który Bóg przemawia do człowieka, stanowiące duchowy pokarm wierzącego (Mat. 4:4), źródło jego wiary (Rzym 10:17), a także jego ochronę przed zbłądzeniem (Ps.119:11), jest podstawą każdego kazania, a cytowane i omawiane przez kaznodzieję fragmenty, wierni śledzą we własnych egzemplarzach Biblii. Nabożeństwo zamyka końcowa pieśń zgromadzenia, modlitwa pastora, a także osobista modlitwa wierzących. Pieśni są ważną częścią sobotnich nabożeństw, są elementem uwielbienia Boga w Trójcy, jak również modlitwą. Wszystko, co robimy, jest na Jego chwałę. Dlatego oprócz pieśni zgromadzenia, wykonywane są również pieśni solowe i zespołowe. Sobotnie nabożeństwa są transmitowane dla internautów.

Ezoteryka, okultyzm, spirytyzm potrafią zniszczyć życie. Oto dramatyczna historia trzech osób zafascynowanych wiedzą tajemną. Ewa od dziecka miała zdolności paranormalne. Podejrzewa, że odziedziczyła je po obydwu babkach, które parały się wiedzą tajemną. Gdy podrosła, zaczęli się kręcić koło niej ludzie o zdolnościach paranormalnych. Pojawiali się z zadziwiającą regularnością, ale Ewa nie zwracała na to uwagi. Nie interesował ją świat magii. Jednak ten właśnie świat bardzo interesował się Ewą. „Zaczęło się zaraz po studiach od artykułu o reiki. Miałam napisać o kobiecie, która leczyła tą metodą — wspomina Ewa zdarzenia sprzed lat. — Poszłam na spotkanie, a ta kobieta popatrzyła na mnie i zaproponowała inicjację”. Ewie wmówiono, że ma fantastyczną aurę, że drzemie w niej moc, że jest niezwykła. „Dobrze sprzedali swój produkt. Poczułam się wyjątkowa i postanowiłam obudzić uśpioną moc”. Dziś Ewa wie, że tak budzi się demony. Przeszła dwie inicjacje. Miała leczyć dotykiem, widzieć to, co niewidzialne, przekazywać siłę do życia. Jedyne, co pamiętała po inicjacji, to wielkie poczucie samotności, jakby odsunął się od niej Bóg. Jej ciekawość była jednak tak wielka, że brnęła w to dalej. Po pół roku zorientowała się, że jest osaczona. Nie przez ludzi, ale przez dziwne moce. Jej świat kręcił się tylko wokół magii. Nie było już w nim miejsca na normalne życie — na dom, dziecko, męża. „Moje zmysły dziwnie się wyostrzyły. Widziałam aurę nie tylko ludzi, ale zwierząt i drzew. To stało się nie do zniesienia. Gdy włączyłam radio, nadawali audycję o psychotronice. Książki, które brałam do ręki, zahaczały o zjawiska paranormalne” — Ewa wzdryga się na samą myśl tamtych przeżyć. (…) Julia jest aktorką, ale mówiąc o swojej przeszłości, nie gra. Jest nią przerażona i właściwie nie chce jej pamiętać. Zaczęło się niewinnie — od fascynacji Egiptem. Potem doszły religie Wschodu, Majów i Azteków. Julię najbardziej pociągało życie pozagrobowe. Zaczęła medytować, otwierać się — jak wtedy myślała — na głębokie i dobre duchowe doświadczenia. Siadała na podłodze. Wolno i głęboko oddychała, skupiając się na jakimś przyjemnym świecie swej wyobraźni. „To była kolejna moja medytacja — wspomina Julia. — Nagle pojawiła się obok mnie wspaniała świetlista postać. Miała długie włosy i jasną szatę, pogodną i mądrą twarz. Z tej istoty biło dobro. Poczułam się bezpiecznie i spokojnie”. Julia lubiła te stany. Regularnie spotykała się z owym starcem, ale w końcu relaks zaczął powoli ustępować miejsca niepokojowi. „Zaczęłam brnąć w mroczne klimaty, palić świece, ubierać się na czarno. Nie mogłam się temu oprzeć. Byłam bezwolna” — tłumaczy. (…) zrozumiała, że zwabiła zło, że, bawiąc się magią, otworzyła drzwi siłom demonicznym. „Uświadomiłam sobie, że nie ma żadnych dobrych przewodników wciągających cię na wyższe poziomy duchowości. Są tylko kłamstwa i ukryta pod nimi diabelska twarz”. (…) Jarek podpisał cyrograf. Nie chce mówić o szczegółach. Korzystał z mocy, o których nie śniło się ludziom, a potem sięgnął dna. Zaczęło się niewinnie — od samouleczenia. Jako dziesięcioletni chłopiec ćwiczył jogę, by uwolnić się od astmy. Potem rozpoczął treningi autosugestii, seanse hipnotyczne i szedł coraz dalej. „Bagno wciąga i jest głębokie” — mówi. Przez trzydzieści lat Jarek zajmował się magią. Najpierw pozwoliło mu to na wyciszenie i relaks. Nabył dystansu do wielu spraw. „Czułem się wspaniale, więc chciałem więcej — wspomina. — Były seanse spirytystyczne, kontakty pozazmysłowe. Czytałem w ludzkich myślach. Zostawiałem ciało i wędrowałem w inny wymiar. Długo byłem bezpieczny”. (…) Nie zauważył, że jest uzależniony, że to nie on ma moc, lecz moc ma jego. (…) „Nadal nie rozumiałem, że jest potężna siła, która kieruje naszymi niedobrymi emocjami, że rozwijając w sobie żądze, wabimy diabła, który z wielką przyjemnością je zaspokoi, ale nie myślcie, że za darmo. On nie ma rogów i kopyt. Nie jest śmieszny i bezradny. To wielka inteligencja, która może nas całkowicie zniszczyć, i to jest jej cel”. Świat Jarka się rozsypał. (…) Dziś przestrzega, że uwolnić zło jest bardzo łatwo. Zbyt łatwo. Katarzyna Lewkowicz-Siejka Skrót artykułu. Całość już do przeczytania w wersji elektronicznej, PDF lub EPUB miesięcznika „Znaki Czasu”. źródło: znakiczasu.pl

Drogie Siostry i Bracia, Drodzy Przyjaciele, Już po raz drugi w miesiącu październiku celebrujemy „Dzień Stworzenia”. Ma to związek z ogólnoświatową inicjatywą „The Creation Project”, w której Biblijna relacja stworzenia jest w centrum uwagi. Choć każdy szabat jest pamiątką stworzenia, to jednak w dniu dzisiejszym w sposób szczególny akcentujemy fakt Stworzenia. Jesteśmy zwolennikami kreacjonizmu czyli wiary w stworzenie, która zdecydowanie przeciwstawia się teorii ewolucji. Osobiście nie nazwał bym teorii ewolucjonizmu „teorią” lecz nieudowodnioną hipotezą. Jako nawrócony agnostyk mogę stwierdzić, że przez wiele lat błądziłem w swych błędnych przekonaniach do chwili gdy łaskawy Bóg otworzył me oczy i pozwolił zrozumieć, że JAHWE Bóg Najwyższy jako Istota Wszechmogąca jest Stworzycielem. Takie przeobrażenie światopoglądu to nie tylko zmiana sposobu myślenia – to także całkowita przemiana życia, która wnosi cudowne zmiany dotyczące naszych ludzkich priorytetów, nie tylko w sferze postrzegania świata. Świadomość tego, że jako istoty ludzkie nie jesteśmy bliżej nieokreślonym tworem ewolucji lecz dziećmi Bożymi, ma dla nas wielkie znaczenie. Jest to niezwykłe, że sam Jezus – jako Bóg i Stworzyciel przyjmując naturę ludzką stał się naszym bratem i przyjacielem, który pokazał nam coś lepszego, gdyż podniósł naszą ludzką godność ponad domniemania jakobyśmy byli istotami powstałymi ze świata zwierząt w procesie przemian ewolucyjnych. Fakt ten zobowiązuje nas, aby o tym mówić, śpiewać, pisać i przypominać kim w rzeczywistości jesteśmy. Ten świat zapomniał, że Bóg nas stworzył, odkupił i pragnie nas zabrać do siebie, gdzie nie będzie przemocy, chorób i śmierci, gdzie życie trwać będzie wiecznie. Szatan zaplanował aby nam zabrać to, co najcenniejsze i najpiękniejsze, chcąc pogrążyć człowieka w smutku i beznadziei, lecz Jezus nasz jedyny Wybawiciel i prawdziwy Przyjaciel pragnie „zgotować nam przyszłość i natchnąć nadzieją” (Jr 29:11) Czas przyjścia Pańskiego jest z dnia na dzień coraz bliższy, a gdy Lud Boży w piękny poranek przyjścia Pańskiego ujrzy Jezusa przychodzącego na obłokach niebieskich – z radością spojrzy w górę i powie „wiem komu uwierzyłem”. Znaki na niebie i na ziemi przekonują nas, że czas ten jest bardzo bliski. I będą znaki na słońcu, księżycu i na gwiazdach, a na ziemi lęk bezradnych narodów, gdy zahuczy morze i fale. Ludzie omdlewać będą z trwogi w oczekiwaniu tych rzeczy, które przyjdą na świat, bo moce niebios poruszą się. I wówczas ujrzą Syna Człowieczego, przychodzącego w obłoku z mocą i wielką chwałą. A gdy się to zacznie dziać, wyprostujcie się i podnieście głowy swoje, gdyż zbliża się odkupienie wasze. Łk 21:25 – 28 Sekretariat Kaznodziejstwa Przy Zarządzie Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego Stanisław Niedziński

25 kwietnia w Nepalu doszło do trzęsienia ziemi o sile 7,9 w skali Richtera. W jego wyniku śmierć poniosło co najmniej 3 326 osób. Jednym ze świadków tej tragedii był Umesh Pokharel, który wzywa adwentystów na całym świecie do modlitwy w intencji mieszkańców jego kraju. – Widzieliśmy domy rozpadające się na naszych oczach. Ludzie wychodzili na ulice, płacząc i prosząc Boga o ratunek oraz przebaczenie – relacjonuje Umesh Pokharel, przewodniczący Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego w Nepalu. W wyniku trzęsienia ziemi uszkodzone zostały co najmniej cztery adwentystyczne kościoły. – Jak dotąd nie mamy żadnych informacji o ofiarach wśród adwentystów – podkreślił Pokharel. – Wiem jednak, że wielu chrześcijan straciło w sobotę życie w czasie, gdy uwielbiali Boga podczas sobotniego nabożeństwa. W Nepalu wszyscy chrześcijanie święcą sobotę ponieważ – w przeciwieństwie do niedzieli – jest ona dniem wolnym od pracy – dodał. Pastor próbuje teraz odzyskać kontakt z wszystkimi pracownikami kościoła w Nepalu, aby upewnić się, że mają oni odpowiednią ilość żywności, ubrań, namiotów, koców oraz lekarstw. – Kościół w Nepalu potrzebuje natychmiastowej pomocy, aby wyjść naprzeciw potrzebom ludzi – podkreślił Pokharel. Ted Wilson, przewodniczący Generalnej Konferencji Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego, zachęca do modlitw za poszkodowanym terenem: – W dniu, w którym świat wspominał tragedię w Czarnobylu, do której doszło 29 lat temu, Nepal musiał zmierzyć się z największym trzęsieniem ziemi od przeszło 80 lat. Cierpienie ludzkie łamie dziś nasze serca, a nasze najszczersze wyrazy współczucia płyną do tysięcy rodzin, które doświadczyły wielkiej straty – podkreślił. Wyraził też swoją wdzięczność dla wyznawców kościoła w Nepalu, pracowników adwentystycznego szpitala oraz wolontariuszy ADRA za pomoc mieszkańcom Nepalu, którzy znajdują się obecnie w potrzebie. – Modlę się o Nepal i szczególną służbę członków naszego kościoła w tym niezwykłym kraju. Niech będzie to okazja do pokazania miłości, posługi i współczucia Jezusa Chrystusa innym ludziom – podkreślił Wilson. Kościół Adwentystów Dnia Siódmego w Nepalu liczy 8859 wyznawców zgromadzonych w 106 zborach. Dominującą religią w tym kraju jest hinduizm. Cały artykuł oraz o możliwych formach pomocy można przeczytać na www.adwent.pl. żródło: Adwent.pl, oprac. D.Maikowski/AAI

Dwa tygodnie temu pastor Zbigniew Makarewicz zacytował w swoim kazaniu wiersz Leopolda Staffa, jednego z najwybitniejszych poetów polskich XX w. Dla tych, którzy są czuli na piękno poezji, powtarzamy ten wiersz. Poeta w tych dwóch strofach esencjonalnie zamyka naturę człowieka, która instynktownie wie, komu należy się uwielbienie. WOLNOŚĆ Ciasno mi, Panie, na kolumnie Pychy samotnej, gdzie choć stoję, Trwam sztywny, jakbym leżał w trumnie, I są spętane ruchy moje. Wolności pragnę ponad wszystko! Daj mi szerokie pole kołem, Bym mógł przed tobą klękać nisko I jeszcze niżej hołd bić czołem.

Kochani Bracia i Siostry, jako zbór powołany przez Boga do niesienia ewangelii wszystkim ludziom w czasach końca, chcielibyśmy wyjść poza mury naszego Kościoła i szukać zagubionych owiec, czekających na zwiastowanie Słowa Bożego. W tym celu planujemy wykorzystać różne rodzaje misji, w większości praktykowane już przez naszych współwyznawców. Oto one: MISJA „HERBATKA” – wyjście do ludzi z gorącą herbatą w termosach, podawaną w jednorazowych kubeczkach, na których napisane będą fragmenty Pisma Świętego. JABŁKO ZA PAPIEROSA – proponowanie napotkanym palącym osobom jabłka z naklejonym fragmentem Pisma Świętego w zamian za papierosa. PLAKAT Z PRZYKAZANIEM – zadawanie przechodniom pytania dotyczącego fragmentu z Biblii o przykazaniach: „skąd pochodzi ten cytat?” jako droga do rozpoczęcia rozmowy na temat zmiany przykazań. ŚPIEW – śpiewanie pieśni na chwałę Bogu oraz skrzynka z literaturą i zaproszeniami na nabożeństwo do naszego zboru. ULOTKI GLOW – rozdawanie przechodniom ulotek z konkretnym przesłaniem i cytatami z Słowa Bożego. ANKIETA – przeprowadzenie ankiet na temat znajomości Pisma Świętego, zaproszenie na kurs Biblijny dla dorosłych. KONKURS Z NAGRODAMI – zorganizowanie konkursu na temat znajomości Pisma Świętego z nagrodami w postaci książek, bądź nagrodami pocieszenia w postaci ulotek GLOW dla młodzieży. GAZETY- wizyty od domu do domu i rozdanie „Znaków czasu”, następnie wizyty z propozycją prenumeraty gazety. MODLITWA – wszystkie formy ewangelizacji będą skupione w jednym miejscu, gdzie będziemy potrzebowali wsparcia w postaci modlitwy. Prosimy o szczególne modlitwy za osoby, które będą prowadziły rozmowy. Pierwsze wyjście ewangelizacyjne planowane jest na sobotę – 20 grudnia 2014 br. Szczegóły będziemy podawać na bieżąco. Niech Bóg poruszy serca nas wszystkich, byśmy aktywnie włączyli się w misję i pracowali ku Jego chwale. „Idźcie tedy i czyńcie uczniami wszystkie narody (…)” Mat. 28.19. Anna Grusza-Snigurenko

Miniony tydzień był dla naszych dwóch sióstr – Zofii Mirek i Stanisławy Jaworskiej czasem przekroczenia niezwykłej granicy, świętowały bowiem swoje 90. urodziny. W imieniu wszystkich sióstr i braci w Chrystusie ze Zboru Warszawa Centrum, wręczono im kwiaty i złożono życzenia. Gdy czytamy w Psalmie 90.10, że zwykle człowiek żyje lat siedemdziesiąt, a osiemdziesiąt lat żyją wyjątkowo silni, to cóż możemy powiedzieć przy 90 latach? Chwała naszemu Panu za szczególną opiekę i siły. Wierzymy, że nasz Pan chce obdarzyć nas wszystkich szczęściem, zdrowiem i radością, które będą trwały wiecznie.