W drugiej części nabożeństwa przed kazaniem dzieci mogły wysłuchać opowiadania przygotowanego przez Grażynę Szambelan, opowiadającego o małym chłopcu, który często tracił panowanie nad sobą i wpadał w złość. Gdy tak się działo, wówczas za każdym razem dostawał trudne zadanie polegające na wbijaniu gwoździ w deskę, a potem wyjmowaniu wbitych gwoździ z deski. To miało mu uzmysłowić, że gdy wpadamy w niekontrolowaną złość, robimy często innym krzywdę, którą musimy naprawić. Zaczął się nad tym zastanawiać i doszedł do wniosku, że lepiej starać się panować nad złością.

Kazanie wygłosił pastor Jarosław Trojanowski. Tekst przewodni pochodził z Ewangelii Jana (14,1-3).

Na początku mówca powiedział, że kiedy tylko usłyszał historię o Waldensach od tamtej pory zawsze był pod wielkim wrażeniem tych odważnych głosicieli Słowa Bożego działających w okresie ciemnego średniowiecza. Wspomina o nich Ellen White w czwartym rozdziale Wielkiego Boju, pisząc, że byli oni Świadkami Boga, którzy pielęgnowali wiarę w Jezusa Chrystusa jako jedynego pośrednika między Bogiem a człowiekiem i święcili prawdziwy dzień odpoczynku – sobotę. Waldensi posiadali swój przekład Biblii w swym narodowym języku, dlatego codziennie mieli możliwości czytania Pisma Świętego. Uczyli się oni Pisma na pamięć. Byli w stanie odtworzyć z pamięci wielkie partie Starego i Nowego Testamentu. Od dzieciństwa przyzwyczajano waldensów do trudności i do samodzielnego myślenia. Młodzi Waldensi byli uczeni jak zachowywać się i co mówić, gdyż jedno nieostrożne zachowanie lub słowo mogło spowodować śmierć wielu ich współbraci. Zbory Waldensów w Piemoncie – w kraju, gdzie papiestwo miało swoją siedzibę – stanowiły pośrednie ogniwo pomiędzy wczesnym chrześcijaństwem a reformacją. Mówca wspomniał też, że Waldensi dotarli do Królestwa Polskiego. Kroniki stwierdzają, że w 1315 roku w Świdnicy spalono przeszło 50 Waldensów.

Owi odważni wyznawcy Chrystusa udawali kupców, żeby z narażeniem życia iść między ludzi i głosić Słowo Boże, wręczając spotkanym osobom, które budziły ich zaufanie, fragmenty Ewangelii. W tamtym czasie cieszyli się oni wielkim moralnym autorytetem. Cała południowa Europa dyskutowała o Waldensach.

Na zakończenie kazania pastor przytoczył dwa fragmenty z Nowego Testamentu: 2 Tym. 4,6-8 oraz Kol. 3,1-3, które były motywem przewodnim życia Waldensów.

Paczini

fot. D.C.