Dzieje stołecznego Zboru Adwentystycznego i jego rola w historii Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego w Polsce
Mamy przyjemność przedstawić pracę naukową poświęconą historii, roli i znaczeniu stołecznego Zboru Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego w Polsce, napisaną przez Małgorzatę Czernicką. Praca ujmuje w sposób wszechstronny dzieje warszawskiego Zboru od momentu jego powstania w 1900 roku aż do roku 1997. Informacje zawarte w niniejszej pracy zaczerpnięte zostały z literatury, czasopism, dostępnych dokumentów kościelnych, opracowań prof. dr. hab. Zachariasza Łyko, a także z przekazów ustnych najstarszych członków Zboru w Warszawie.
Praca będzie ukazywać się w odcinkach.
Pierwszy rozdział przedstawia zarys historii Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego w Polsce z uwypukleniem powstania Zboru w Warszawie i jego dziejów w czterech okresach: początki Zboru (1900-1918), okres międzywojenny (1918-1939), okres drugiej wojny światowej (1939-1945) i okres powojenny (1945-1997).
Rozdział drugi poświęcony jest dynamice działalności duszpasterskiej i moralno-społecznej Zboru warszawskiego, z uwzględnieniem jego poszczególnych oddziałów: Ewangelizacji, Szkoły Sobotniej, Dobroczynności, oddziału Diakonackiego, Młodzieży i Dzieci, a także harcerstwa adwentystycznego, grupy niesłyszących i grupy muzycznej.
Rozdział trzeci uwypukla rolę i znaczenie stołecznego Zboru w historii Kościoła w Polsce w dwóch okresach: w latach 1900 – 1945 i w latach 1945 – 1997.
Rozdział 1 (fragmenty)
ZARYS HISTORYCZNY ROZWOJU ZBORU ADWENTYSTYCZNEGO W WARSZAWIE
TŁO HISTORYCZNE
Idee adwentystyczne dotarły do Europy w 1864 roku i wiążą się z działalnością polskiego duchownego, pastora Michała Beliny Czechowskiego, który założył pierwszy Zbór Adwentystyczny w Szwajcarii[1]. Działalność ta kontynuowana była od 1874 roku przez pastora J.A. Andrewsa. W 1877 pastor J.G. Matteson zorganizował pierwszy Zbór Adwentystyczny w Danii, a w 1878 dzięki Williamowi Ingsowi powstał Zbór w Anglii. Z powstałych ośrodków adwentyzm rozpowszechnił się w Europie, docierając do Niemiec (1875), Francji (1876), Norwegii (1879), Szwecji (1880), Irlandii (1885), Rosji (1886), Holandii (1887), Polski (1888), Finlandii (1892), Belgii (1895), Islandii (1898), Węgier (1900)[2]. Sam Michał Belina Czechowski działał także w Holandii, Niemczech, na Węgrzech, w Rumunii i Austrii.
Początki Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego w Polsce sięgają końca lat osiemdziesiątych XIX wieku. W roku 1888 r. powstał pierwszy Zbór na Wołyniu w zaborze rosyjskim, w 1893 r. w Łodzi w Królestwie Polskim, w 1895 r. w Poznaniu na terenach zaboru pruskiego oraz w 1903 roku w Bielsku Białej na terenach zaboru austriackiego. Z ośrodków tych misja adwentystyczna rozpowszechniła się na cały kraj. Pierwszymi duchownymi adwentystycznymi na Ziemiach Polskich byli misjonarze z Niemiec, Rosji i Austrii, a z początkiem dwudziestego wieku także polscy duchowni.
W okresie zaborów życie religijne było trudne, praktyki były nieuznawane i nietolerowane „…Istniały także trudności natury administracyjnej, jedynie w zaborze pruskim sprawy religijne uregulowane były już wcześniej odrębną ustawą”[3]. Pomimo niesprzyjających warunków Kościół rozwijał się i głosił poselstwo Ewangelii.
[1] Por. Bernard Koziróg, Ksiądz Michał Belina Czechowski, Warszawa 1992.
[2] Por. Zachariasz Łyko, Adwentyzm, Warszawa 1970, s. 47.
[3] Por. Zachariasz Łyko, Adwentyzm, Warszawa 1970, s. 54.
Źródło: Małgorzata Czernicka, Dzieje Stołecznego Zboru Adwentystycznego i jego rola w historii Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego w Polsce, Warszawa 1998.